De vloek der jeugdigheid

De pijn die je als vrouw voelt bij de bevalling, die vergeet je heel snel weer. Dat zeggen ze toch. Ik heb nog niet de eer gehad om een klein mensje ter grootte van een watermeloen door een gat ter grootte van een ring uit de chiquenbak te manoeuvreren, dus ik kan mij daar niet over uitlaten. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben.

Daarnet zat ik een beetje rond te klikken op Youtube. Zomaar, een beetje avondlijk vertier. Na enkele nummers belandde ik per toeval bij een live-uitvoering van Bring me to Life, een hooglied uit mijn puberteit, en een beklijvend gevoel overmande me. Zo’n vies en ongemakkelijk gevoel dat je liefst van je af zou schudden of met een iets te hete douche van je lijf zou schrobben.

Het is denk ik die jeugdige overmoed op het vlak van volwassenheid en identeit die mij met een plaatsvervangend schaamtegevoel voor mijn bakvis-zelve opscheept. Nu, in mijn vroege twintigerjaren weet ik nog steeds niet zo goed wie ik ben, en ik ben nog steeds op zoek naar mijn weg en mijn plek, maar ik wéét dat. Ik weet dat ik niets weet, om even de voor de hand liggende filosofische detour op te gaan. Wat achteraf gezien zo gênant is aan je tienerperiode is dat je toen echt het gevoel had dat je perfect wist waar je mee bezig was. Je voelde je vast slim en volwassen. Wat een idioten waren we toen.  Laten we dat maar snel weer vergeten.